Równa stopa życiowa dotyczy członków danej rodziny, także wówczas, gdy dojdzie do jej rozpadu. Zasada ta wynika z orzecznictwa i odnosi się do alimentów. Dzieci bowiem mają prawo żyć na równej stopie jak ich rodzice.
Równa stopa życiowa – jak rozumieć tę zasadę?
Jak już wspomniałem na wstępie, zasada równej stopy życiowej oznacza, że dzieci mają prawo do tego samego poziomu życia jak ich rodzice. Nie jest istotne, czy żyją oni razem, czy osobno, np. wskutek orzeczenia przez sąd rozwodu.
W tym kontekście warto zwrócić uwagę na art. 135 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (KRiO). W myśl tego przepisu zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wynika z niego wprost, że rodzice powinni zapewniać dzieciom warunki materialne podobne do tych, w których sami żyją.
Kiedy rodzice się rozwodzą, najczęściej jest tak, że dziecko zostaje z jednym z nich. Drugi rodzic natomiast zobowiązany jest do spełniania świadczeń alimentacyjnych. Ich wysokość powinna jednak wyrównywać poziom życia dziecka i rodzica, co jest szczególnie istotne, gdy rodzic zobowiązany do płacenia alimentów żyje na bardzo wysokim poziomie.
Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego
W kontekście alimentów niezwykle ważna jest kwestia możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. To właśnie one mają istotny wpływ na wysokość świadczeń.
Pod tym pojęciem należy więc rozumieć zarobki i dochody, które dana osoba może uzyskiwać przy wykorzystaniu swoich sił fizycznych oraz zdolności umysłowych. Nie są to więc rzeczywiste dochody, jakie w danym momencie osiąga zobowiązany.
Z kolei możliwości majątkowe dotyczą posiadanego przez daną osobę majątku. W jego skład mogą wchodzić nie tylko rzeczy, ale i prawa. Czasami bowiem zobowiązany, który co prawda nie zarabia najlepiej, może uzyskać dodatkowe środki na pokrycie zobowiązań alimentacyjnych. Może to być np. dochód ze sprzedaży działki lub wynajmu mieszkania.
Czym są usprawiedliwione potrzeby uprawnionego?
Jako usprawiedliwione potrzeby uprawnionego należy rozumieć – w przypadku dziecka – potrzeby, których zaspokojenie pozwoli mu się rozwijać w sposób prawidłowy. Każde dziecko ma więc indywidualne usprawiedliwione potrzeby, które mogą wynikać np. z jego stanu zdrowia, zdolności bądź zainteresowań – lekarstwa, dodatkowe zajęcia językowe, czy też strój sportowy i koszty treningów.
Dzieci mają prawo do tego, aby żyć na tej samej stopie życiowej co ich rodzice. Wynika to wprost z orzecznictwa sądowego. Warto o tym pamiętać, rozważając wniesienie sprawy o alimenty.